GEBRUIK: 'GOOGLE CHROME'

  Op weg naar een droom...




VOORSPEL

Naar wààààr? Dat was de standaard vraag wanneer ik vertelde dat ik naar Antarctica ging.
Maar hoé kwam dat.
Met vrienden zou ik in de zomer van 2009 naar Alaska gereisd zijn, maar door omstandigheden is dat niet doorgegaan, en dit terwijl ik er zo had naar uitgekeken.
Ik hou van witte landschappen met een blauwe lucht (als je geluk hebt natuurlijk); daarom dat ik ook zo graag ga skiën. Ik was behoorlijk onder de indruk en Lieve wou mij wat opbeuren en zei : daar is niets te zien, ga naar Antarctica. Ik vroeg of zij dan meeging en zij zei dat ze een keer heel erg zeeziek was geweest en dat zij dat nooooit meer wou meemaken.
Daarna kreeg ik van haar heel wat foto’s en verslagen van het internet van mensen die vertelden hoe verschrikkelijk de Drake Passage wel was. Wat de klik heeft veroorzaakt weet ik nog altijd niet maar ineens bleek het er ook erg mooi te zijn, konden wij veel leuke beestjes zien, waren de prijzen van de cruises wegens de economische situatie erg verlaagd en lachten we niet alleen met de grap om naar Antarctica te gaan, maar kreeg het ook vorm.
Haar vraag was om enkele dagen te verblijven in Buenos Aires om wat van de vlucht te bekomen en om tangoscholen te kunnen bezoeken, mijn vraag : als het zo ver vliegen is en de reis is zo duur, kunnen we er dan nog iets anders bij bezoeken? Samen dachten wij aan de periode van 1 januari omdat wij dat niet zo een aangename tijd vinden en we hoopten op een leeg vliegtuig waar we ruim konden zitten.
Hoe Lieve het allemaal gedaan kreeg weet ik niet, maar eind augustus viel de puzzel op zijn plaats en kwam er een programma uit om U tegen te zeggen.
Af en toe moest ik iets tekenen en betalen maar echt drong het bij mij niet door. Ik Zo een reis? En Lieve wou nooit meer zeeziek worden! Bij een samenkomst van enkele vrienden vertelde Lieve dat zij met mij op exploratietocht zou gaan naar Antarctica. Iedereen keek ons aan of er iets niet in orde was en vroeg dan naar waar? Ik wou onder tafel kruipen van verlegenheid en dacht ‘ik? naar Antarctica? Na enkele dagen drong het echt door en toen liep ik op wolkjes in huis rond : Ik ga naar Antarctica!

Na weken euforie kwam de realiteit.
Van Air France mag je maar 23 kg bagage meenemen. Wij gaan voor 1 maand in verlof, waarvan een deel zomer EN winter. Mijn grootste valies weegt bijna 5 kg. Dus gaan kijken voor een nieuwe die èn minder weegt èn groter is. Vergelijkingen tussen koffers is nauwelijks mogelijk. Vroeger werd dat in liter uitgedrukt, nu kun je hoogstens de afmetingen nemen, maar met al die rondingen is dat toch niet correct. Ik kwam dus thuis met een lichtere versie maar een die op zicht even groot was als mijn oude.

Daarna kregen we een lijst met speciale benodigdheden voor Antarctica.
Ik had geluk en moest alleen nog zijde sokken kopen, waar ik al lang naar op zoek ben om te skiën en winddichte handschoenen die dunner zijn dan waterdichte handschoenen, omdat je daar nauwelijks een fototoestel mee kunt vasthouden, laat staan het knopje vinden.

Kort voor het vertrek vernamen we dat we op de 2e cruise 3 gala-avonden zouden meemaken.
Wat is gala voor de dames? Al je kleren laten zakken zodat hetgeen normaal bedekt is, bloot komt, en dit tot op de grond, waar je benen normaal wèl zichtbaar zijn. En voor de goede zeden : een paar strategische bandjes. Lang kleed geleend bij Lieve (moet dat echt zo weinig zijn?) en dan gaan winkelen om een lange rok te vinden om bij een topje te dragen. Probeer maar eens een lange zwarte rok te vinden als dit Geen mode is. Een vijftigtal winkels afgedweild. Ik keek op het einde niet meer wat er te koop was. Ik ging recht naar de verkoopster en stond een minuut later terug buiten.
Eindelijk een rok gevonden en de inpak kon beginnen.

Om zot te worden : de valies was vol en de helft lag er nog naast. Een deel terug in de kast en de grootste reiszak genomen om als handbagage mee te nemen. Deze werd ook vol dus ik zou een goedkope reis hebben : iets bijkopen was uitgesloten.

VRIJDAG 01/01/2010

Naar Brussel-Zuid om met de TGV naar Parijs Charles De Gaule te rijden.
Niet alleen zoeken waar de TGV zich in Brussel-Zuid bevindt, wij moesten nog naar Air France om in te checken en dat is nog beter verstopt. Aanwijzingen? Vergeet het.
Charles De Gaule : een reuze groot vliegveld. Vermits het een feestdag was liep er niet veel volk rond en ‘personeel’ waar je iets aan kon vragen was helemaal niet te vinden. Ook daar zijn aanduidingen waar je moet zijn af en toe te vinden d.w.z. je ziet het als je er bijna bent. Wij moesten naar 2 E. Al de andere letters stonden er maar geen E te vinden.
Iets eten? Alles potdicht. Gelukkig waren wij daar uren te vroeg en konden we naar hartelust verloren lopen bij het zoeken naar de plek waar we eindelijk van onze bagage konden afgeraken en waar we een kleinigheidje konden eten.
Toen we ondanks al de hindernissen aan de ‘veiligheidscontrole’ kwamen, waar spijtig genoeg wèl personeel stond, was het om te zeggen dat mijn grote tas te groot was om als handbagage te gebruiken. Drama : wat nu? Alleen een ‘verantwoordelijke’ mocht iets beslissen. Lieve was al door de controle en ik stond verloren in een reuze grote ruimte met allemaal lege balies waarvan 2 bemand waren en waar er rijen mensen voor stonden. Een verantwoordelijke? Zit die niet hier achter? Nee, hierachter is het donker en is er niemand. En na dat uren zoeken was het tijd om naar de gate te gaan!!!! Het is opgelost geraakt maar ik was toch serieus over mijn toeren toen ik eindelijk terug langs de veiligheid geraakte.

Het volgende probleem was voor Lieve. Zij moest dringend een fototoestel kopen, omdat er geen geheugenkaartjes voor haar fototoestel meer zouden gemaakt worden. Zij was zo verstandig om hetzelfde toestel te kopen dat ik mij pas had aangeschaft, want ter plaatse kreeg ze een turbo opleiding van enkele minuten in het gebruik van haar nieuw toestel.
Nog nooit zo blij geweest dat ik eindelijk in een vliegtuig zat, zelfs als het was om 13.30 uur aan een stuk te vliegen. Mijn rug was een ramp, het vliegtuig volzet dus nauwelijks bewegingsruimte en geen oog dicht gedaan, maar het eten was lekker.


Zaterdag Buenos Aires 02/01/2010


Kapot aangekomen. Daarbij is het hier 25° warmer en wij lopen hier in onze Antarctica-kleding! Zo een dikke spullen ‘inpakken’ als je voor een maand weg gaat is geen optie, dus alles aan! Thuis was het trouwens ook ‘echte’ winter.
In tegenstelling tot de vorige luchthavens is hier in B.A. alles zeer duidelijk aangegeven.
Ook de taxi’s zijn formidabel georganiseerd aangeduid. Je gaat naar een balie, je betaalt, een man komt met een karretje en neemt de valiezen over en brengt je buiten naar een taxi. Inladen en weg rijden naar hotel Melia in de Retiro-wijk. Door Lieve zeer goed uitgekiende ligging om van daar uit de uitstappen te kunnen doen. Na een tijd wachten omdat de kamer nog niet beschikbaar was konden we eindelijk even uitblazen en ons verfrissen en uiteraard ons in een zomeroutfit hijsen om de stad te gaan verkennen. Hier was een mooie ruime kamer en een prachtige badkamer. Wat een luxe na het benepen plekje van de laatste uren.
Eerste uitstap Plaza San Martin dat op wandelafstand ligt.




Terrasje zoeken en lezen wat hier allemaal te zien is.




Wat opvalt is dat hier veel parken en plantsoenen liggen waar heel wat mensen wandelen.
Hier is ook een treinstation ‘oude stijl’, een metro en het busstation, ideaal om uitstappen te plannen.

Na een marktje bezocht te hebben wandelen we langs een restaurant waar Lieve ineens mee mag helpen om geit te roosteren en dan verder naar een prachtige grote winkel in Floridastreet, DE winkelstraat van B.A...











Wat opvalt is dat vooral kleding veel duurder is dan bij ons. Hier is uiteraard nog overal kerstversiering en in de hall met grote koepel en mooie plafondschilderingen staat een zeer hoge kerstboom.











In dit winkelcentrum bevinden zich winkels van bekende merken en, wij hebben geluk, ook Fredo is hier. Lieve heeft haar huiswerk goed gemaakt en weet dat ‘Fredo’ een beroemde keten is waar heerlijke ijsroom gemaakt wordt. Een lange rij staat voor ons aan te schuiven en we verschieten als we moeten betalen : 2 bollen in een koekje is bijna 200 Bef! Maar het was wel lekker.
Langs een paar mooie gevels gaan we terug naar het hotel want we hadden al een slapeloze nacht. Een kleinigheidje eten in de buurt en dan vroeg slapen.





Bekijk de prachtige details van dit mooie gebouw.






Zondag 03/01/2010 - B.A.


Uitgeslapen en van een heerlijk ontbijt genoten.
Wij voelen ons fit om van alles te bezoeken, waarschijnlijk omdat het uurverschil met thuis maar 4 uur is, en dat vraagt niet zo een grote aanpassing.
Vandaag gaan wij naar La Boca, een wijk met gekleurde huisjes dat er lieflijk uitziet.
Eigenaardig genoeg staat deze wijk als ‘gevaarlijk’ aangeduid voor ’s avonds en zelfs ter plaatse roept iemand ons terug wanneer wij (in een stralende zon) een zijstraatje inslaan.
Wij verplaatsen ons per taxi want B.A. is een reuze grote stad.
B.A. wordt het Parijs van Zuid-Amerika genoemd. Dat is wel erg overdreven, behalve wat de prijzen betreft. Zelfs voor een drankje aan een stalletje op straat betaal je minstens even veel als in België. Een van de weinige goedkope zaken zijn de taxi’s en dit terwijl je er gemakkelijk een half uurtje inzit om van het ene punt naar het andere te rijden.

Het was zondag, dus heel druk, tot wij een uitgestorven binnenkoertje vonden waar een koppeltje tango danst. Niemand anders dan wij op het terrasje om van de zalige muziek en de sfeer te genieten.
Zij waren jong en zagen er verliefd uit. Zij dansten zo oprecht dat het ontroerend mooi was. Anders dan een prachtige show was het hier ‘echt’.
Wij kregen ook de kans om even met de man te dansen en aarzelden geen moment. Het eigenaardige was dat het precies ‘vanzelf’ ging. Ik heb maar 1 maal zijn teen geraakt en voor de rest zweefde ik rond alsof ik al meermaals tango gedanst had. Spijtig dat het zo kort was, maar als je de foto van zijn partner bekijkt begrijp je wel dat hij veel liever met haar danste.









Zoals op al de plekken waar veel toeristen komen was hier een kleine kunstmarkt en waren er afbeeldingen van belangrijke plaatselijke gebeurtenissen.










Per taxi naar San Telmo, een wijk die vooral ’s zondags leeft dankzij de rommel/antiek markt met vlakbij de ‘echte’ antiquairs. Een beetje de Zavel in Brussel.
In de gids stond dat wij moesten gaan eten in het restaurant Amici Y Miel en dat was inderdaad een goede keuze. Het eten was lekker en wij hadden geluk dat één van de 4 balkonnetjes die aan de gevel hingen op de eerste verdieping juist vrij kwamen. Het terras was iets groter dan de kleine tafel waar we maar met 2 konden aanzitten en van daaruit hadden we een mooie uitzicht op de omgeving. Ik voelde me rijk, ver verheven boven het ‘volk’ beneden.









Zalig zo rustig zitten genieten terwijl beneden veel volk rond liep. Ik heb daar véél te véél genoten zodat ik vergat dat mijn benen opgevreten werden door de muggen. Dat heb je als je je rijk voelt en je bent dat niet gewoon. Lieve had niet één beet. Waarom vinden muggen mij altijd zo aantrekkelijk? En de bulten die ik er aan overhield waren serieuze plekken die er na meer dan 1 week nog waren. Het was nog middag, wat zal het vanavond worden? Gelukkig had ik gelezen dat ik muggenmelk moest meebrengen, maar wie verwacht muggen op een zonnige middag?

PUERTO MADERO

Terug naar ons hotel om ons te verfrissen en dan te voet naar PUERTO MADERO.
Puerto Madero was een verloederde havenwijk met oude pakhuizen langs 4 niet meer door de handelsscheepvaart gebruikte dokken.
Nu zijn die pakhuizen prachtig gerenoveerd en hier bevinden zich hotels maar vooral restaurants en terrassen. Indien ons ‘Eilandje’ zo mooi wordt als de wijk Puerto Madero, dan kunnen wij als Antwerpenaren ontzettend fier zijn. Uiteraard heeft België niet het klimaat dat van die kilometers lange terrassen veel genoten kan worden.
Deze trendy buurt is De plaats voor de Portenos, zoals de inwoners van B.A. genoemd worden, en uiteraard ook voor de toeristen die ’s avonds iets leuks willen doen. Je ziet er veel jonge koppeltjes elkaar knuffelen in het openbaar, zo spontaan dat je niet anders kan dan mee genieten van de zwoele avond.
De ‘Woman’s Bridge’ ontworpen door de beroemde architect Santiago Calatrava (ook vernoemd bij een ontwerp in Antwerpen) wordt ’s avonds prachtig verlicht en verbindt de 2 kanten van dok 3.
Terwijl we genieten om in open lucht ons avondeten te gebruiken krijgen we een sms binnen dat het op dit ogenblik in Antwerpen –2° is. Ons eten smaakt ons eens zo lekker want hier is het nu 28°.




Maandag 04/01/2010 - B.A.

We waren te blij met ons prachtweer en de sneeuw en ijs in Antwerpen. Hier regent het, wat nu? Na het heerlijk ontbijt - dat voor een groot deel bestaat uit verschillende soorten vers fruit (dat is gezond) hebben ze hier ook veel lekkere zoete dingen en daar kan ik ook moeilijk van af blijven - is de regen opgehouden.
Vandaag gaan we naar ‘Montserrat’ dat is het oude centrum van B.A.
Op de Plaza de Mayo vind je de Metropolitana kathedraal. Het ziet er zelfs niet als een kerk uit en dan nog zonder toren.










Het presidentieel paleis Casa Rosada:











Van het stadhuis heb ik zelfs geen foto genomen
wegens te lelijk, wel van een bank met
mooie bewerkte gevelstenen:





Om een algemeen beeld te krijgen van de oude stad gingen we zoeken naar een Hop on hop off bus, maar je moest er heel lang aanschuiven want er was maar 1 loket en iedereen had blijkbaar hetzelfde programma als wij en dan kostte het ticket nog bijna 1.000 Bef.




Dan maar te voet naar de Avenida 9 de Julio welke
de breedste laan is van heel Zuid-Amerika.
In het midden staat een obelisk.






Omdat ik maar de helft van deze brede baan kon fotograferen heb ik een creatieve oplossing gevonden:


Na iets gegeten te hebben gingen we naar de langste winkelstraat van B.A. Floridastraat.
In B.A. zijn de straten ontzettend lang. De huisnummers gaan tot in de duizenden. Het is dus niet zoals in Antwerpen waar ‘den Boulevard’ 4 verschillende namen heeft; nee, hier loopt de nummering door, hetgeen gemakkelijk is om je te oriënteren en om een straat te vinden, maar als je niet weet aan welk ‘blok’ het huisnummer is waar je moet zijn, dan loop je dus wel uren rond.

Het valt op dat de mensen in het algemeen beter geluimd zijn dan bij ons en als je iets moet vragen dan zijn ze erg vriendelijk en proberen je op alle mogelijke manieren te helpen., zelfs als ze het aan iemand anders moeten vragen. Ze proberen dan een beetje ‘tolk’ te spelen.

Ook hier was het solden zoals bij ons. Met mijn erge rugpijn kon ik de reiszak (handbagage) niet dragen en besloot ik een valies te kopen die aan de gangbare afmetingen voor handbagage in een vliegtuig, voldeed. Gelukkig hadden deze kleine valiezen waar 4 wielen aan waren. Dàt was voor mij een ongelooflijke oplossing. Niet alleen moest ik nu niet meer ‘sleuren’ ik kon op de valiezen steunen. Valiezen ‘trekken’ zoals de normale mensen deden kon ik niet. Nu nam ik de grote en kleine valies langs elke kant, steunde erop, en reed er probleemloos mee rond (als er geen trappen of oneffenheden op de grond waren). Wie kon vermoeden (hoop ik toch) dat iemand met een lila blitse grote valies rechts en een kleine conventionele zwarte valies links, iemand was die feitelijk met een rolkarretje zou moeten rijden om zich voort te bewegen. Geef toe dat dit toch een meer sexy zicht was.

’S Avonds gingen we naar een tango show in Puerto Madero.
Het eten was lekker en eindelijk hebben we zo een ‘beroemde’ Argentijnse biefstuk gegeten. De smaak kan je helemaal niet vergelijken met hetgeen in België ‘steak’ genoemd wordt. Echt zàlig en dat voor iemand die steeds minder graag gebakken vlees eet. De show was ook zeer goed. Op de manier dat hier de tango gedanst wordt heeft het meer weg van ballet. Een reuze avond.










Achtergrond is de haven en in de weerspiegeling van het venster zie je de zangers die achter mij optreden.
Nacht over Puerto Madero











Dinsdag 05/01/2010 - B.A.

Met een taxi naar de Palacio de las Corrientes een ongelooflijk mooi gebouw.
Dit gebouw, dat nu gedeeltelijk een museum is, heet vertaald het paleis van het stromend water. B.A. was de eerste stad in Zuid-Amerika waar er een netwerk was van proper drinkwater. De bouw werd uitgegeven aan Engelse en Belgische firma’s en wordt aanzien als een van de grootste technische werken van de voormelde landen in dit werelddeel.
De reuze tanken die B.A. voorzagen van water werden gebruikt van 1894 tot 1978.
De gekleurde keramische platen welke de gevel versieren van dit zeer groot gebouw, werden vervaardigd door Royal Doulton in Londen en ter plaatse verder afgewerkt. Nu huist er nog de algemene leiding voor de waterbedeling van heel Argentinië.









Een deel van de gevelversiering staat ook in het museum, zodat je de schoonheid van dichter bij kunt bewonderen:
















Uiteraard staan er ook ‘oude’ machines en gebruiksvoorwerpen. Het belangrijkste voor mij was dat voor de werktuigen beroep werd gedaan op een Waalse firma.



En nu hebben ze gemoderniseerd met een drinkwater toestel.






Nu naar de wijk Recoleta om het graf van Evita Peron (een toeristische must) te bezoeken.
Dit kerkhof heeft ook veel mooie art deco gedenkstenen.



Het was een hele hete en vochtige dag. Nu naar de wijk Palermo dat een rijke wijk is met veel mooie huizen. Hier hebben wij een paar boetieks gevonden waar ze mooie en moderne kleding hadden. In Floridastraat was het precies of ze één jaar achterstonden tegen bij ons.

Lieve heeft een goede neus om een goed restaurant uit te kiezen. Vlakbij het hotel een heerlijke steak gaan eten. Spijtig dat we B.A. moeten verlaten, nu we de weg kennen en weten waar we lekker kunnen eten.

Om half tien alle twee als een blok in slaap gevallen.

Besluit van B.A.
Ergens had ik een mooiere stad verwacht. Zoals overal vind je de grote ketens in de hoofdstraat en staan er verloederde gebouwen in mooie straten. Graffiti is er ook.
De mensen zijn vriendelijker dan bij ons en als je in de hoofdstraat wandelt en iemand speelt tango muziek, ja dan voel je je echt goed.
Het Argentijns vlees is gewoon zalig. Je proeft het verschil met dieren die vrij kunnen rondlopen. Lieve vond het vlees in Brazilië nog lekkerder, maar daar ben ik nog niet geweest.


Woensdag 06/01/2010

Wij staan rustig op om 8 uur om te ontbijten en nog het laatste in te pakken.
Nu moeten we naar de luchthaven voor binnenlandse vluchten voor de reis naar Ushuaia.
Vroeger deed de naam alleen al mij een beetje spookachtig aan omdat het zich profileert als ‘het einde van de wereld’ en nu ga IK daar naartoe. Ik ben erg nieuwsgierig en bijna een beetje bang : wat zal het worden?
We maken een tussenlanding in Calafate een stadje waar ik nog nooit van heb gehoord, maar dat later erg belangrijk zal worden en waarvan ik hoop ooit de kans te krijgen daar eens naar toe te gaan.

Het is slecht te zien door de mist maar Ushuaia is een stad omgeven door bergen, waarvan veel toppen nu nog met sneeuw bedekt zijn.












Aan de luchthaven is het koud door de ijzige wind die hier blaast. De temperatuur is hoger dan in ons koud Belgenland, maar de guurheid en de miezerige regen doen ons ineen krimpen. Het verschil met B.A. is ook ongeveer 20°. In het stadje zelf is de wind dragelijker.










En in deze weersomstandigheden groeien er nog bloemen:











De Yamanas waren een indianenstam die hier leefde en sinds begin 1900 uitgeroeid werden.
Zij leefden in volmaakte eenheid met de natuur, waren naakt (hoe kan dat met dit weer) en leefden het grootste deel van hun leven op een boot. De kinderen moesten zeer jong meewerken en kregen de taak om het vuur op de boot steeds brandend te houden. Zij leefden voornamelijk van visvangst en trokken zoals nomaden rond, maar dan per boot.









Toevallig 1 Belg ontmoet uit Diest. Het zal de laatste zijn voor een paar weken. Nederlands hoor je wel spreken. Ik voel mij zo opgedraaid als een kind dat voor de eerste keer op schoolreis vertrekt.

’s Avonds King Krab gaan eten. Overheerlijk. Het was dan nog helemaal voor ons uitgehaald zodat we het gemakkelijk konden opeten. Overnachting in hotel in Ushuaia.


Donderdag 07/01/2010 - USHUAIA.

Welke dag is het vandaag? Ik zie dat het 15 uur is maar weet niet meer welke dag het is. De laatste dagen heb ik alleen geslapen en wat gegeten en dat verschillende keren. Ik denk dat het nu zaterdag is en ik moet alles terug op een rijtje zetten.
Donderdag morgen moesten de valiezen om 8 uur voor de kamerdeur staan om naar het schip gebracht te worden en wij moesten om half vier in de haven bijeenkomen om aan boord te gaan. We hadden dus nog bijna een hele dag in Ushuaia.
Daar onze aankomst woensdag nogal vroeg was, hadden we al heel het stadje plat gelopen. Wat kan je dan anders doen dan wat rond lummelen? Postkaarten gekocht om op het schip te schrijven en postzegels gaan halen in het postkantoor. Dàt was een belevenis. Ik was de 20ste in de rij, wat niet bevorderlijk was voor mijn rugpijn, maar in dat postkantoor gebeurt van alles, waarschijnlijk zoals het bij ons vroeger was. Je ziet veel verschillende typen van mensen en die doen er betalingen, verzending van telegrammen (!), geld afhalen en brengen, grote pakken met kleding en andere spullen inpakken, die dan door iemand van de post wordt uitgeladen, gecontroleerd, terug ingepakt met overschot van allerlei stukken papier, om dan verzonden te worden. Je staat dus heel lang aan te schuiven om je vrienden een ‘einde van de wereld’ kaartje te kunnen sturen.

Vandaag is het warm, zeker in de zon en de winterkleding die ik aan heb is allesbehalve aangenaam. Nu nog maar eens naar de haven wandelen.
Wat mij plezier deed was dat op de baan langs de haven een reeks standbeelden staan van mannen die getracht hebben het Zuidpoolgebied te ontdekken. De eerste in de rij is Adrien de Gerlache. Ik heb veel respect voor de mensen die deze uitdagingen hebben durven nemen en er ook in veel gevallen hun leven bij inschoten. Deze meeuw denkt daar echter anders over.


Het einde van de wereld?













Nee, als je de exploratie boten ziet die
hier liggen om de toeristen te vervoeren.


Eindelijk mogen wij aan boord van onze boot de Lyubov Orlova.
Zooooooo curieus!!!!
Even een paar foto’s nemen van ons en van de zodiacs,
de eerste keer dat ik die aanraak!











DRAKE PASSAGE
is de 800 km lange zeestraat tussen Kaap Hoorn en het noordelijke Antarctische schiereiland. Omdat dit een zeer zware overtocht is, vertrekt het schip een paar uur voor het avondmaal, zodat wij allemaal nog probleemloos van een volledige maaltijd kunnen genieten. Ook wist de bemanning dat het een zware tocht zou worden (de nacht er voor was het ook storm bij de ‘normale’ overtocht) zodat de ‘briefing en daarna de oefening’ nog vandaag moet gebeuren.
Wij moeten met zwemvest aan, na een bepaald signaal, zo vlug mogelijk naar de lifeboats gaan. Lieve en ik zaten wel op het goede dek maar wel bij de verkeerde boot.
Toen de oefening gedaan was, kwamen wij bij de juiste boot aan en de verantwoordelijke zei onze 2 namen. Blijkbaar waren wij dus de enige sukkels die hij mistte. In het ‘echt’ kan dat dus wel een dodelijk gevolg hebben!

Een ontvangst aperitief, avondmaal en vertrek.
Ik doe mijn ‘bandjes’ aan die ik gekocht had tegen zeeziekte en ga slapen.
Zo een ‘bandje’ is een soort zachte elastische polsband waarop een hard schijfje is aangebracht. De bedoeling is dat je die ‘knoop’ tussen de 2 pezen van elke pols plaatst, zodat je een constante druk hebt op een acupunctuurpunt. Ik ben niet zo een ‘pillen slikster’ en probeer op een natuurlijke manier zeeziekte te vermijden.

Na een paar uur (het schip was aan de overtocht begonnen en de bescherming van land was weggevallen) word ik wakker van de zware deining. Veel wakker en slapen en ook al diarree.
Niet slecht voor de allereerste nacht aan boord!



Vrijdag 08/01/2010 - ZEE.

Ik sta op met zeer dikke handen en voeten en moet mijn bandjes uitdoen om terug normaal mijn vingers te kunnen bewegen. Vlug bandjes terug aan, want Als je ziek wordt dan helpen ze waarschijnlijk niet meer.
Toevallig de dokter ontmoet en de raad gekregen om imodium te gebruiken.
Ik ben niet misselijk of ziek maar wel heel erg draaierig wanneer ik recht kom. Van iemand gehoord dat je bij zeeziekte best zorgt dat je regelmatig gaat eten. Ik ga dus ontbijten, maar na een kwartier werd dat draaien zo erg dat ik terug naar bed moest. Zeker met een stampend schip heb je al genoeg werk om niet te vallen als je recht staat, dus tijdig verdwijnen was de boodschap.

Dagelijks worden er 4 interessante voordrachten gegeven over allerlei onderwerpen die betrekking hebben op hetgeen wij zouden zien op Antarctica. Dus voor de 1ste voordracht : verfrissen, aankleden, plaats in het auditorium zoeken dat veel te klein was voor al het volk dat op het schip zat en … na 10 minuten terug op bed.
2de voordracht : zie hiervoor.
Middagmaal : zie ontbijt. Als verontschuldiging zeg ik dat de zee toch erg woelig is. Iemand van het personeel antwoordt dat de zee rustig is; ja watte!
Dan maar touristil gestart.
Voor de 3de en 4de voordracht heb ik het kwartiertje dat ik toch even kan recht komen gebruikt om een kop thee te gaan halen. Gelukkig was er heel de dag thee en koffie ter beschikking.
Avondmaal: zie ontbijt.


Zaterdag 09/01/2010 - ZEE.

Om half een ’s nachts word ik wakker van water dat op mijn gezicht valt.
Te lui om mij er iets van aan te trekken.
Om 3 uur veel lawaai. Alles wat op het nachttafeltje lag, ligt nu in de andere hoek van de kamer. Door de patrijspoort zie ik het water opspatten tot op onze hoogte en dit terwijl wij toch op dek 4 liggen. Soms zie ik alleen maar golven. Nu begrijp ik dat ik ’s nachts geen condensatiewater heb gevoeld, maar nee het water loopt langs de (dichte) patrijspoort binnen. Normaal zou ik dan dood nerveus geen oog meer dicht doen, maar zoals de vorige dag slaap ik weer onmiddellijk in. NU is het ‘een beetje’ menens met de Drake Passage.
Gelukkig is zo een schip voorzien van deuren en schuiven met een drukknop sluiting, zodat je niet verrast wordt door een openslaande deur of schuif met mogelijke onaangename gevolgen. Wel is het naar het toilet gaan een hele onderneming. Schrap zetten met je benen en vasthouden met beide handen want je vliegt van links naar rechts voor je de deur bereikt hebt. Ook niet erg comfortabel als je je wilt wassen.
Het ontbijt is een beetje gelukt dus kan ik eindelijk ook eens een voordracht bijwonen (denk ik) en daar moet je op tijd zijn want het auditorium is te klein voor al de passagiers. Wij zijn op tijd om nog aan een zetel te geraken, maar spijtig genoeg moet ik al vluchten zelfs voor de docent zijn eerste woord kan uitspreken. Plat op bed en weer in slaap vallen.
Dàt kan toch niet blijven duren.
Al mijn moed bijeen geraapt en een paar foto’s gaan maken. Vermits ik nog niet te ver durf gaan, heb ik maar foto’s genomen door het vuile glas. Beter dan niets!
Zo kan het er ook uitzien! Foto genomen door Tammy:
Voor het middagmaal ben ik zelfs tot in de helft van de hoofdgerecht kunnen blijven. Terug slapen en wakker en het is 15 uur. Nu weet ik het zeker, het is zaterdag.
Het schip is eindelijk in rustiger water terechtgekomen. In de verte zie ik enkele kleine eilandjes die wat bescherming bieden tegen de woeste golven.
Weer verfrissen en aankleden want de voordracht over de vogels en de pinguïns wil ik toch echt niet missen. Een kwartier hou ik het vol!
Om half zeven moet ik, willen of niet, naar een briefing over de algemene veiligheid en raadgevingen in verband met de kleding. Ik zit er meer met mijn ogen toe dan open maar hou het toch even vol.
Uiteraard ben ik te slecht om gedurende de hele maaltijd te blijven..
Ik lig nog niet lang op bed of langs de radio wordt de eerste ijsberg aangekondigd. Dat Moet ik zien, daar ben ik voor gekomen.
Morgen gaan we eindelijk aan land. Hoera. Wij zijn ingedeeld in de groep ‘Gerlache’ en deze nacht zou de zee rustiger worden : ik zie het helemaal zitten.


The world is a book, and those who do not travel read only one page.

- St. Augustine -




Gepost door Carla op 03:17 3 reacties
Abonneren op: Posts (Atom)